Γράφαμε πριν μερικούς μήνες (μαζί με συντρόφους του στεκιού της φιλοσοφικής):
Ληστείες. Ναρκωτικά. Μαχαιρώματα. Βιασμοί. Χάος και λεηλασίες. Όσο κι αν όλα αυτά φαίνονται σκηνές από κινηματογραφική δυστοπία, είναι η πραγματικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, έτσι όπως επιλέγουν διαχρονικά να την παρουσιάσουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτή τη φορά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι η πανεπιστημιούπολη του ΕΚΠΑ, με αφορμή την περιβόητη επιστολή του Στεφανίδη, καθηγητή της φιλοσοφικής σχολής.
Αυτή η ανησυχία των μέσων ενημέρωσης και διαφόρων καθηγητάδων για το πανεπιστήμιο και την ασφάλεια των φοιτητών δεν φαίνεται να είναι καθόλου τυχαία στην παρούσα συγκυρία. Εντάσσεται σε μια συνολικότερη προσπάθεια του κράτους για τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου πανεπιστημίου που να εξυπηρετεί ακόμα καλύτερα τις ανάγκες των αφεντικών.
Το πανεπιστήμιο έτσι κι αλλιώς είναι ένας ακόμα χώρος αναπαραγωγής της ταξικής κοινωνίας. Προετοιμάζει τους μελλοντικούς εργαζόμενους ή/και τα μελλοντικά αφεντικά για το ρόλο που η καθεμιά θα επιτελέσει στη διαιώνιση του συμπλέγματος κράτος-κεφαλαίου. Ταυτόχρονα συμβάλλει στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τον καριερισμό, τη ρουφιανιά, τη βαθμοθηρία και τη διατήρηση της βολικής κανονικότητας. Και βέβαια, είναι και το ίδιο ένας εργασιακός χώρος, μια καπιταλιστική επιχείρηση ανοιχτή σε κάθε λογής επιχειρηματικά συμφέροντα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις εργασιακές σχέσεις στο εσωτερικό του.Η τσάμπα έρευνα μεταπτυχιακών και διδακτορικών για τις ανάγκες εταιριών, οι εκατοντάδες απολύσεις μελών ΔΕΠ, οι εργαζόμενοι στην γαλέρα του καθαρισμού για μισθούς πείνας καθώς και η εντεινόμενη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στις πλάτες των φοιτητών είναι ελάχιστα από τα παραδείγματα που στοιχειώνουν την βιτρίνα του ναού της γνώσης. Έτσι διοικητικοί και εργολαβικοί υπάλληλοι, όπως και εργαζόμενες φοιτήτριες βιώνουν καθημερινά, όπως και σε κάθε άλλο εργασιακό κάτεργο, το βούρκο της μισθωτής (ή και μη) εργασίας.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει μια τέτοια δομή να διατηρήσει τα πιο πάνω χαρακτηριστικά είναι η συντήρηση ενός αποστειρωμένου περιβάλλοντος, το οποίο θα αποτελεί πρόσφορο έδαφος για όλων των ειδών τις μπίζνες που πραγματοποιούνται μεταξύ πανεπιστημίου και αφεντικών και γεμίζουν τις αντίστοιχες τσέπες. Αυτό συνεπάγεται την εξαφάνιση οποιασδήποτε αντίδρασης μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε αυτήν την κερδοφορία, πράγμα που καθιστά αναγκαία την επιβολή του γνωστού δόγματος τάξις και ασφάλεια.
Δεν μας προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι οι κραυγές αγωνίας για το πανεπιστήμιο πολύ γρήγορα εντόπισαν τον υπαίτιο όλης αυτής της κατάστασης. Αυτός, φυσικά, δεν είναι άλλος από τους αυτοοργανωμένους χώρους και τις συλλογικότητες που δρουν μέσα στο πανεπιστήμιο. Είτε ταυτίζοντας τις δομές αυτές, άμεσα ή έμμεσα, με «εστίες ανομίας», είτε δημιουργώντας την εντύπωση ότι η έμπρακτη υπεράσπιση του ασύλου αποτελεί τροχοπέδη στην «έγκαιρη παρέμβαση των αρχών» και γενικότερα στην «πάταξη της εγκληματικότητας», στοχοποιούν αυτούς που τους ενδιαφέρουν. Κατασκευάζουν έτσι τους κατάλληλους ενόχους και μαζί με αυτό και μια πολύ καλή πρόφαση για να τους καταστείλουν.
Επίκεντρο του παραπάνω κειμένου ο καθηγητής -της φιλοσοφικής- Στεφανίδης, ο οποίος είχε πάρει το μηντιακό χρόνο που του αναλογούσε με αφορμή κάποιες ληστείες στη Πανεπιστημιούπολη (και ένα σκασμό ψέματα). Ποιά η σχέση του κ. Στεφανίδη (δεν τον ξέρουμε, με τη κ. Καραμολέγκου (κοσμήτωρας της φιλοσοφικής σχολής) και ένα κομμάτι του συρφετού εξώ από την αίθουσα 516? Μα φυσικά το αριστερό τους παρελθόν (και παρόν, δεν έχουμε τέτοιες αυταπάτες). Μετά τη μεταπολίτευση κανένας δεξιός/ακροδεξίος δεν πήρε την ευθύνη να προχωρήσει σε αποκλεισμό αυτοδιαχειριζόμενου χώρου και απαγόρευση πολιτικής δραστηριότητας* στο Πανεπιστήμιο. Η αριστερά του κεφαλαίου ανοίγει μια τεράστια επένδυση στο ελληνικό Πανεπιστήμιο με αποτέλεσμα μέσα σε μερικές ώρες όλο το φάσμα των καθηγητικών οργάνων (πρυτανικά συμβούλια, συνδικαλιστικά όργανα -ΠΟΣΔΕΠ) να ζητάνε ολοκληρωτική εξολόθρευση των φωνών που γκρινιάζουν για τις μπίζνες που συμβαίνουν στο εσωτερικό του (και οι οποίες θα μας απασχολήσουν αρκετά και εδώ).
Δεν είναι λοιπόν 30 γραφικοί, είναι η ουσία του Πανεπιστήμιου, είναι η ουσία του κράτους του κεφαλαίου (με όποιο πρόσημο και να έχει).
ΥΓ: Την ίδια στιγμή με τα τζέρτζελα στη ΦΛΣ, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα στη Γενική Συνέλευση του τμήματος Φυσικής, η φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ bloco εξυμνούσε την επαναφορά του πανεπιστημιακού (ασύλου μάλλον???) και την πολιτική ελευθερία από τη τωρινή κυβέρνηση.
Έχει ξαναειπωθεί στο παρελθόν: “Ό,τι είχε άμεσα βιωθεί απομακρύνθηκε σε μια αναπαράσταση.”