Η ποικιλόμορφη βιομηχανία που αποκαλούμε τουρισμό βασίζεται στη μετακίνηση, τη διαμονή, τη διατροφή και τη διασκέδαση των ανθρώπων που επιδιώκουν να ικανοποιήσουν τον κατασκευασμένο τους πόθο για απόλαυση κάπου αλλού από εκεί που είναι συνήθως η βάση της παραγωγικής και αναπαραγωγικής τους ζωής, όπως και της πλειονότητας των καταναλωτικών τους συνηθειών. Στην ουσία του, ο καινοτόμος χαρακτήρας του τουρισμού διαρκώς αποικεί περιφέρειες και εδάφη και το κάνει χωρίς να αφήνει από τη λαβή του τους προηγούμενους τουριστικούς χώρους. Όποια νέα μορφή και να πάρει ο τουρισμός πάντως, αυτή ποτέ στην πραγματικότητα δεν υποκαθιστά τις προηγούμενες, απλώς προστίθεται σ’ αυτές. Έτσι, ο τουρισμός επεκτείνεται εμπλέκοντας ακόμη περισσότερους πληθυσμούς και νέους τύπους εδαφών. Η Ελλάδα φέτος είχε την πιο επιτυχημένη τουριστική της χρονιά με 33εκατ. τουριστών το οποίο είχε ως συνέπεια την αύξηση του κύκλου εργασιών γύρω από τον τουρισμό. H βραχυπρόθεσμη μίσθωση δεν αποτελεί συμπλήρωμα στα ξενοδοχεία, όπως πολλοί τείνουν να πιστεύουν, αλλά αποτελεί μία νέα εναλλακτική μορφή τουρισμού η οποία ήρθε να δώσει πνοή και να επεκτείνει την ήδη υπάρχουσα. Η νέα αυτή μορφή δεν είναι άλλη από το κυνήγι νέων βιωμάτων και τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της αυθεντικότητας του νέου αστικού τουρισμού. Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται ακριβώς μια προσπάθεια να ταξιδέψει κανείς «αντιτουριστικά» και να βιώσει «την αυθεντική ζωή της πόλης και της γειτονιάς».
Ο νέος αστικός τουρισμός δεν είναι παρά η κατασκευή ενός είδους καταναλωτικής προτίμησης, η οποία μετατοπίζει τα σύνορα προς μη εμπορευματοποιημένα πεδία της ζωής. Είναι ένας τουρισμός ο οποίος μετατρέπει τα οικιστικά διαμερίσματα σε τουριστικά καταλύματα, τα παλιά ερειπωμένα κτίρια σε gallery και εστιατόρια, τις ταράτσες σε χιπστερ καφέ/μπαρ κλπ.
Έτσι βλέπουμε τις γειτονιές μας να αλλάζουν καθημερινά ολοένα και περισσότερο και να μετατρέπονται σε προϊόντα, διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά με κοινό σκοπό, την ανάδειξη του δελεαστικού και ανταγωνιστικού προϊόντος Αθήνα στα πλαίσια πάντα του νέου urban τουρισμού. Η κάθε γειτονιά «πουλάει» και μία διαφορετική, αλλά πάντα «αυθεντική», εμπειρία σκηνοθετώντας την αναβίωση της «τοπικής κουλτούρας» για ένα τουριστικό κοινό.
Οι πλατφόρμες, τύπου Airbnb, συμβάλλουν στην εξάπλωσή του τουρισμού και σπάνε το υφιστάμενο κατεστημένο, στο οποίο οι τουριστικοί προορισμοί είχαν ξεχωριστές περιοχές για την κατανάλωση που απαιτούσαν οι τουρίστες (συμπεριλαμβανομένων των καταλυμάτων) και ξεχωριστές περιοχές για την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού (π.χ. οικιστικές γειτονιές). Η ανάμιξη εμπορικών και οικιστικών χρήσεων δεν αυξάνει απλώς τις πιθανότητες κέρδους για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, στην οποία ανήκουν περισσότερα σπίτια από αυτά που κατοικεί, αλλά αλλάζει επίσης τον αστικό σχεδιασμό τον οποίον έχουμε συνηθίσει. Αυτή η «μίξη» προχωρά διαρκώς και μαζί με αυτήν έρχεται η μείωση των ενοικιαζόμενων κατοικιών και η αύξηση των οικιστικών ενοικίων και των τιμών πώλησης της ιδιοκτησίας. Όλα αυτά ανήκουν στην κατηγορία της σιωπηρής «νόμιμης» έξωσης των κατοίκων που τυγχάνουν να είναι ενοικιαστές και που πλέον πρέπει να ταξιδεύουν μακρύτερα για να εργαστούν.