Δεν πέρασε πολύς καιρός από όταν γράφαμε για το ζήτημα Κατσίφα (https://flussocreativo.espivblogs.net/2018/11/20/enos-leptoy-sigi), το εθνικιστικό παραλήρημα που ακολούθησε και τον στρατό των χρήσιμων ηλιθίων που τόσο ανάγκη έχει το κράτος. Παρόλα αυτά ο ρυθμός με τον οποίον εξελίχθηκαν τα γεγονότα στην συνέχεια ίσως να ξεπέρασε κάποιες προσδοκίες.
Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Με την ακροδεξιά να παίρνει την σκυτάλη από το βαθύ κράτος, αποπειράθηκε η υποκίνηση μαθητικών καταλήψεων με πρόφαση εθνικά ζητήματα, μέσα σε αυτό και το μακεδονικό. Η στρατηγική επιλογή των μαθητών μπορούμε να παρατηρήσουμε πως είναι μια κίνηση με πολλές κατευθύνσεις. Καταρχάς επιτυγχάνεται η προσέγγιση ενός ρευστού κοινωνικού υποσυνόλου το οποίο ανέκαθεν, στην προσπάθεια δόμησης μιας ατομικής και συλλογικής ταυτότητας, βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία ανατίμησης αξιών, ιδεών και συμπεριφορών. Προφανώς για τον καθένα αυτή η διαδικασία συμβαίνει (ή δεν συμβαίνει) με διαφορετικές ταχύτητες και προς διαφορετικές κατευθύνσεις κάθε φορά. Με κρατούμενο τον ρόλο του θυμικού σε αυτήν την διαρκή προσωπική αναδόμηση, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι μαθητές αποτελούν ελκυστική λεία για τους (παρα)κρατικούς στρατολογητές. Εδώ το θέαμα είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Εμφανίζεται σαν την αόρατη ηγεσία του θίασου που πήγε να στηθεί, καθώς η παρακίνηση και ο συντονισμός των μαθητών λαμβάνει χώρα, σε ένα σημαντικό βαθμό, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς να υποτιμάται καθόλου ο εξίσου σημαντικός ρόλος των διάφορων φασιστικών πυρήνων που είναι σε άμεση επαφή με το υποκείμενο. Παράλληλα η εικόνα «της αγνής νιότης, των παιδιών μας» που παίρνουν θέση για την Ελλάδα, είναι ικανή να συγκινήσει τον ρομαντικό όχλο, που έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας να αγαπάει την πατρίδα, να του δώσει κατεύθυνση. Η επιλογή των μαθητών για τον ρόλο της συμβολικής πρωτοπορίας φάνηκε να λειτούργησε vice versa, που λένε και στο χωριό. Πέρα από μια επιτυχημένη μερίδα, κυρίως της επαρχίας, η κίνηση των ακροδεξιών κατάφερε να συσπειρώσει τους μαθητές απέναντι τους, αποδεικνύοντας ότι η ωριμότητα δεν είναι ηλικιακό προνόμιο. Αυτή η ακατέργαστη θρασύτητα ξεκαθάρισε με τον πιο όμορφο τρόπο πως τα περιθώρια ανάμειξης μαζί τους είναι περιορισμένα. Συν τοις άλλοις, μας δίνει ακόμα την δυνατότητα να αναγνωρίσουμε πως ζούμε σε έναν τόπο, στον οποίο η έντονη κινηματική δραστηριότητα, έχει χαρίσει παραδόσεις και αξίες ζωτικής σημασίας για τους εργαζομένους, για μας τους από τα κάτω.
Τα κρύσταλλά αρχίσαν να ραγίζουνε. Παρόλο που έχουμε ήδη εντοπίσει έναν λανθάνων ντετερμινισμό στο πως οι καταστάσεις εναλλάσσονται, δεν παύουνε να μας εκπλήσσουν κάθε φορά. Αποδεικνύεται, ότι ο κατσίφας δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση αλλά ένα σύμπτωμα (και ως τέτοιο χρήζει να μελετηθεί) που δεν θα πάψει να εμφανίζεται. Τα φώτα στρέφονται, στην Λευκίμμη, στην Κέρκυρα. Φαίνεται πως κατά την διάρκεια κουβέντας σε τοπικό καφενείο, παρεμβαίνει 44χρονος χρυσαυγίτης, οποίος οδηγώντας την κουβέντα στον διαπληκτισμό αποχωρεί απειλώντας. Το αποτέλεσμα; 25 Νοεμβρίου, ύστερα από καρτέρι κάτω από το σπίτι του, ο Αλβανός Εργάτης γης Petrit Zifle, πέφτει νεκρός από τις σφαίρες της κυνηγετικής καραμπίνας του χρυσαυγίτη, ο οποίος ύστερα πέταξε το πτώμα του σε χαντάκι. Το όνομα του δολοφόνου φασίστα, προς έκπληξη μας (νοτ) δεν βγήκε ακόμα στην φόρα. Ο χρυσαυγιτης δεν έχει διαπομπευθεί ακόμα από τα ΜΜΕ με την ίδια ευκολία που διαπομπεύονται αγωνιστ(ρι)ές, οροθετικοι/ες, φτωχοδιάβολοι κλπ.
Το εθνικιστικό σκυλολόι δείχνει ότι δεν διστάζει να οπλιστεί και να επιτεθεί στον πρωταρχικό του στόχο: τον κόσμο της εργασίας, τους εργάτες, τους αντιφασίστες, τους αγωνιστές, όσους γενικότερα μπορούν να χαλάσουν τον κήπο της Εδέμ που προσπαθούν να χτίσουν. Τιμούν δίχως αιδώ τον τίτλο της εμπροσθοφυλακής των αφεντικών. Τα παραδείγματα πολλά, επιθέσεις σε εργάτες, συνδικαλιστές, στέκια, καταλήψεις, άτομα. Ο Παύλος, o Λουκμάν, τώρα ο Petrit, συμπληρώνουν την λίστα των θυμάτων που άρχισε να γράφεται με τον ερχομό του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάθε σταγόνα αίματος, όμως, όπλιζε και θα οπλίζει τους καταπιεσμένους. Κάθε φασιστική πρόκληση έχει απαντηθεί από την ίδια την ιστορία. Ιστορία που άνθρωποι σαν και εμάς ενσαρκώσανε και πατώντας στο πολύ απλό αίσθημα της επιβίωσης, της αξιοπρέπειας, κάνανε εμφανές σε όλους τους τόνους την αναγκαιότητα της οργάνωσης και του πολύμορφου αγώνα απέναντι στους φασίστες και τα αφεντικά τους. Δεν μένει παρά να κουβαλήσουμε στις πλάτες μας το βάρος αυτό. Γιατί o φασισμός δεν θα πεθάνει μόνος.
Κάθε δάκρυ και σφαίρα, για τους νεκρούς της τάξης μας…