Σε συνέχεια του προηγούμενου κειμένου που αφορά την μεταρρύθμιση του Υπουργείου Παιδείας για τους αναπληρωτές, θεωρούμε αναγκαίο να σταθούμε στις επιπτώσεις που θα φέρει το προσοντολόγιο στον τομέα της εκπαίδευσης, και γενικότερα στα εργασιακά.
Πράγματι, ο ΑΣΕΠ καταργείται και ίσως κάποιοι και κάποιοι να το βλέπουν ως μια καλή εξέλιξη αφού «δικαιώνονται» επιτέλους οι μεγάλοι αγώνες που έδωσαν τότε οι εκπαιδευτική κατά την θέσπιση του. Όμως αν κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα θα δούμε ότι το προσοντολόγιο είναι μια ακόμα χειρότερη εξέλιξη για τον κλάδο, μιας και εναρμονίζεται πλήρως με την νεοφιλελεύθερη πολιτική της αριστείας, που στην ουσία σημαίνει πλήρη επισφάλεια. Το προσοντολόγιο αναγκάζει αναπληρωτές και αδιόριστους σε ένα αέναο κυνήγι χαρτιών/μεταπτυχιακών/πιστοποιητικών/μαθητειών/σεμιναρίων, με στόχο να αποκτήσουν λίγα μόρια παραπάνω από τον/την συνάδελφο/συναδέλφισσα και να πάρουν εκείνοι την πολυπόθητη θέση του διορισμού. Τα χαρτιά αυτά, που επί τω πλείστων δεν είναι δωρεάν, έχουν αμφίβολη εκπαιδευτική και παιδαγωγική χρησιμότητα, μιας και η γνώση που προσφέρουν είναι μερική, αποσπασματική, και εντελώς επιφανειακή. Άρα, ο κάθε εκπαιδευτικός φτιάχνει τον δικό του ατομικό φάκελο με προσόντα και αξιολογείται με βάση αυτόν για το αν θα διοριστεί ή όχι. Μάλιστα, θα γίνεται επαναξιολόγηση του κάθε δύο χρόνια κάνοντας την πιθανότητα να χάσει την θέση του από κάποιον πιο άριστο, αρκετά πιθανή, καταργώντας στην πράξη τον άγραφο κανόνα των ετήσιων διορισμών. Έτσι, εφαρμόζεται επί λέξη η δια βίου μάθηση, με τους δασκάλους και καθηγητές, εκτός από την δουλειά που μπορεί να έχουν σε κάποιο σχολείο, φροντιστήριο ή ιδιαίτερο, αναγκάζονται να κυνηγήσουν την απόκτηση όσο περισσότερο χαρτιών μπορούν. Κατανοητό είναι λοιπόν, ότι το πτυχίο πλέον αποτελεί απλά μια απαραίτητη, αλλά καθόλου επαρκή συνθήκη για την εύρεση εργασίας σε δημόσιο σχολείο. Είναι απλά το κλειδί για να εισαχθεί κάποιος ή κάποια στην «αρένα της αγοράς εργασίας».
Συμπερασματικά, το προσοντολόγιο οδηγεί στον κοινωνικό κανιβαλισμό μεταξύ των εργαζομένων, την πλήρη εντατικοποίηση και επισφάλεια, και βάζει άλλο ένα λιθαράκι στο αγοραίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, μιας και δημιουργούνται διάφορες επιχειρήσεις εντός και εκτός των πανεπιστημίων που πουλάνε τα χαρτιά της «αριστείας».
Στόχος μας πρέπει να είναι οι κοινοί αγώνες εκπαιδευτικών φοιτητών, μιας και, είτε είμαστε σε καθηγητική σχολή είτε όχι, ο κανιβαλισμός και η επισφάλεια είναι κοινά σε όλους και σε όλες μας!