Όπως μας λέγανε και οι “μεγάλοι”, πέρασες στο πανεπιστήμιο σημαίνει πως ξεκινάει η ζωή σου ως ενήλικας. Κανείς όμως δεν μας προετοιμάζει για το τι θα συναντήσουμε. Κι έτσι λέμε: πρώτο έτος είμαι σιγά μην ασχοληθώ, θα κάνω την ζωή μου μακριά από προβλήματα. Νομίζουμε πως έτσι θα είναι η ζωή από δω και πέρα, ότι δεν θα έχουμε τίποτα στο κεφάλι μας. Τα προβλήματα όμως δεν λογαριάζουν ηλικία.
Έτσι ενώ τα κάνουμε πέρα “κρεπαλιάζοντας”, αυτά διογκώνονται. Θες λίγο οι ουσίες, που λίγο πολύ όλοι χρησιμοποιούμε (π.χ. αλκοόλ, μαύρο που ως γνωστόν συμβάλλουν στα ψυχικά “νοσήματα”), θες λίγο η “παλιοζωή” με τους χωρισμούς, το νέο περιβάλλον, τους φίλους που χάνονται, τις εσωτερικές ανησυχίες που έχουμε από παιδιά… Φτάνουμε σε ένα σημείο να κοιτάμε την άβυσσο και αυτή να μας ρουφάει… Αυτή η κατάσταση λίγο πολύ ονομάζεται κατάθλιψη (και φέρνει μαζί της άγχος, απόσπαση συγκέντρωσης, κατάπτωση κ.α.). Βρισκόμαστε “ξαφνικά” υπό του μηδενός. Προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να ξεφύγουμε (ακόμα και τον χειρότερο) αλλά δεν έχουμε διάθεση καν να κάνουμε αυτό. Είμαστε σε ένα σημείο ανυπαρξίας. Το σημαντικότερο είναι να βρούμε κάτι να πιαστούμε, μια ασχολία που να θεωρεί η καθεμία/ένας παραγωγική για τον εαυτό του/της και να βλέπουμε το φως του ήλιου. Σιγά σιγά αν υπάρχει προσωπική θέληση και λίγη εξωτερική βοήθεια βρίσκεται η λύση.
Όμως δεν τελειώνει εκεί, γιατί δεν ζούμε μόνοι/ες. Έχουμε να λογοδοτήσουμε και με την κοινωνία. Στην κοινωνία ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι και ομάδες που θα μας ακούσουν, θα μας καταλάβουν και προπαντός δεν θα μας κρίνουν. ΑΛΛΑ υπάρχουν και αυτοί/ες με τα μικροαστικά ιδεολογήματα (αλλιώς κανίβαλοι/ες) που θα μας πουν τρελούς, προβληματικές, σκουπίδια… Αυτά τα άτομα δεν αναγνωρίζουν πως οι ψυχικές “ασθένειες” μαστίζουν στον καπιταλισμό και είναι ΑΠΟΛΥΤΑ φυσιολογικό να συμβαίνουν με τις καθημερινές πιέσεις που βιώνουμε. Στις υποτιμημένες (και όχι μόνο) χώρες όπως η Ελλάδα, το ποσοστό των διαγνωσμένων μόνο ανθρώπων με κατάθλιψη έχει αυξηθεί κατά 18% από την προηγούμενη δεκαετία. Η υποτίμηση των ζωών μας, μαζί με την αποξένωση που νιώθουμε όλες/οι στο σύστημα αυτό, οδηγούν σε ψυχικά “νοσήματα”, τι να κάνουμε;
Ας μην κοιτάμε με μισό μάτι λοιπόν τους ανθρώπους που βρίσκονται στα όρια της ύπαρξης, ας μπούμε στη θέση τους. Γιατί όπως λέει και ο the boy ενήλικες είμαστε, έχουμε πάθει έστω μια κατάθλιψη(ή θα πάθουμε)…