Περπατάς Κυριακή πρωί στο Κουκάκι, αγουροξυπνημένη και ψάχνεις να πιεις ένα καφέ της προκοπής. Ο ήχος από τα ροδάκια στις βαλίτσες σου χτυπάει στα νεύρα και παντού υπάρχουν τουρίστες που αποζητούν το «Παρίσι της Αθήνας», την εναλλακτική γειτονιά κάτω απ’την Ακρόπολη και άλλα τέτοια παραμύθια που πουλάει το προϊόν ΚΟΥΚΑΚΙ. Εσύ ξέρεις όμως πως δεν ήταν έτσι και ακόμα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια γειτονιά, που αρκετά χρόνια διατηρούσε την αίσθηση της γειτονιάς, ο κόσμος γνωριζόταν, έστω και φατσικά, ήξερες το περιπτερά, τη φουρνάρισσα και το περίεργο γέρο στο καφενείο και σε ξέραν και αυτοί. Έβγαινες 7 το απόγευμα και γινότανε το σώσε απ’το κόσμο που έβγαζε βόλτα το σκύλο του και υπήρχαν 3-4 καφέ-μπαρ σε όλη τη περιοχή.
Τώρα βγαίνεις έξω και καθημερινά όλα τα μαγαζιά είναι φίσκα, έχουν χωριστεί σε «true greek experience» και εναλλακτικά χιπστερ και με τις δύο κατηγορίες να πουλάνε αβέρτα (και όχι μόνο στους τουρίστες). Ψάχνεις να βρεις δουλειά και σου ζητάνε να μιλάς 15 γλώσσες. Τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ανακαινίζονται,η εμπορική ζώνη γεμίζει, οι δρόμοι φτιάχνονται αλλά ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στις διαβάσεις, ακόμα υπάρχουν studio και πιάτσες, αλλά αυτά δεν είναι στα σημεία που «πουλάνε», είναι σε απόσταση αναπνοής από αυτά. Το Κουκάκι,όπως και πόσες άλλες περιοχές, αναδιαμορφώνεται αλλά όχι για τις εργάτριες και τους εργάτες αυτής της πόλης, όχι για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, αναδιαμορφώνεται για τη νέα μορφή τουρισμού που εξαπλώνεται μέσω της πλατφόρμας του Airbnb. Οι γειτονιές μας αλλάζουν και οι σχέσεις σε αυτές αλλάζουν μαζί τους.